“Yalnızlık Baladı “

İnsan yalnız gelir dünyaya, bir başına ve üryan . Ve yalnız göçer gider yine bir başına ve yine üryan ..

Alıp verdiği iki nefes arasındaki ömründe hep bu yalnızlık döngüsünü kırmak için çabalar .

Ne ekmeğe , ne suya , ne barınmaya bu kadar yalnızlığını yenmek için harcadığı enerjiyi ayırdığı zamanı ayırmaz .

Kıyasıya bir savaş veriri bu konuyla ilintili hem kendiyle , hem ölümle , hem yaşamla , hem Tanrıyla …

Ver her seferinde bir şekilde gelip tosladığı duvar yalnızlıktır .

Bunu yenebilmek için her şeyi yapar , bir evin içine doğar , ailem der , mahallem , komşularım , dostlarım , çevrem , okul arkadaşlarım , sevgilim , eşim , çocuğum …

Zaman her birini teker teker sakin ve vakur sınar kendinden emin .

Önce büyür aileyi terk eder , sonra mahalleyi , komşularının , okul arkadaşlarının üzerini zamanın tozu kapatır , yollar çatallaştıkça geri de kalan bir hayale bir Leylan’a dönüşür yavaş yavaş …

Aşık olur , sevişir hınca hınç yalnızlığa inat çoğalır evlat denen koşulsuz sevgiliyle “tamam ! “ der “ bu sefer başardım ! “ zaman yine sessizce seyreder sabırla , evlat büyür bu sefer geride kalan serap kendisi olur .

En çok aşık olduğunda bir de evladı olduğunda inanır insan yalnızlığı yeneceğine . ..

Göğsünü öne çıkarır , omuzlarını diker , gözlerini parlatır , öyle inanmıştır ki uğruna en çetin , en kanlı savaşa tereddütsüz girer . 

Bir an kendini unutur …

Ölümü …

Yalnızlığı …

Dörtnala akarken zaman , ne zaman ki takatten düşüp , beli bükülürse o zaman fark eder en acımasız haliyle ne derece yalnız olduğunu ..

Belki bunun içindir ki yalnızlığı en kolay ölüme yakın olanlar kabullenir .

Kaçınılmaz sona yaklaştığını fark edecek yaşa gelebilecek kadar şanslı olanlar Allah’a yakınlaşır bu yüzden . Bilirler ki kuldan kimseye fayda yok !

Her ne kadar “ yalnızlık Allah’a mahsustur “ denilse de , onlar “ Allah’tan daha yalnız olduklarının bilincinde “ olanlar sessiz sedasız , kimseye yük olmadan , incinmeden , incitmeden , sitem etmeden huzurlu bir teslimiyetle emaneti sahibine , zamanın yükünü geriden gelene devrederler .

Zamanın kaç boyutu vardır bilinmez . Kaç boyutta daha yaşar insan o da muamma . Bilinen şey bizim gerçeklik kabul ettiğimiz ve yaşadığımızı var saydığımız boyutunda ki “ çırılçıplak yalnızlığımız” dır .

İnsan kendi içinde kalabalıklaşmayı bilirse belki derman olabilir bu yalnızlığa .

“ niteliksiz bir kalabalıktansa , nitelikli bir yalnızlığı “ seçer bazıları da kendi içinde bile kalabalıklaşmaya ihtiyaç duymadan “ insan sosyal bir yaratıktır “ diyenlere inat , kapatarak kapısını , penceresini dışarıdaki gürültülü uğultunun yüzüne içindeki derin sessizliğe gömülür .

Bu durum daha çok yalnızlıktan korkmayan ve birlikte olmak için rüşvet vermeyecek kadar ahlaklı insanlarda görülür .

Onlar acıyan gözlerle bakarlar insanın yalnızlıktan kaçmak için verdiği tüm çaresiz ödünler , tüm ahlaksız rüşvetlere .

Acırlar çünkü bilirler ki bu beyhude çabanın sonu “enkazı altında kalınmış bir yalnızlıktır “…

Ne kadar cesurca ve yalansız kucaklarsa insan bu konudaki gerçeğini ; O kadar az olur nihayetinde varacağı ıssız durağın çekilmezliği ve acısı .

Şimdi kendinize güzel bir kahve yapın , açın en sevdiğiniz müziği , içiyorsanız bir sigara yakın , içmiyorsanız şarkıyı mırıldanarak düşünün “ geleceğiniz durağın mutlaklığını bilirken , yalnız kalmamak için verilen bu kadar çaba , ödün , rüşvet ve onurdan eksiltmek niye ? “

Cesur olun !

Açın kapılarınızı sonuna kadar , bırakın ömrünüzde vadesi dolanlar her neyinizse çekip gitsinler !

Hem siz özgürleşin , hem onları özgürleştirin !

Belki de koşulsuz sevme kapısının bir anahtarı da budur.

Ne dersiniz ?