- Ocak Söndürmek!.. - 30 Nisan 2023
- Yarın duyduğunuzda utanacağınız cümleler kurmayın!.. - 28 Nisan 2023
- Adaletin ayak sesleri - 26 Nisan 2023
Sonbahar yaprakları gibi kopuyoruz dallarımızdan. Rüzgârın kollarına bırakıyoruz kendimizi, nerelere savrulacağımızı bilmeden, bilinçsizce.
Her yanımız kan revan içinde. Acıyı, acıyla bastırmanın telaşı var yüreklerde. İnsanlık için çıktığımız yollarda, tel tel dökülüyoruz. Yaşanan vahşetler karşısında masumiyetimiz de gözyaşımız da çaresiz.
Beklemediğimiz yerden hançerleniyoruz: Çocukluğumuzdan.
‘Eylül’ün hüznüne direnmeye çalışırken; birden ‘Leyla’ oluyoruz. Duygularımızı keskin bir bıçak bölüyor ikiye. Bir acının sonunu getiremeden öteki acı ekleniyor.
Çaresizlik..
Neyin çaresizliği?
Harflerin mi; kelimelerin mi; sözcüklerin mi; duyguların mı; gözyaşlarının mı?
Neyin çaresizliği?
Birbirimizin gözlerinde acıyı ararken; ‘Leyla’nın gözleri düşüyor yüreğimize!..
‘Eylül’den kopup gelen ‘Leyla’
Kınamalar, öfkeler kabarıyor denizlerimizde. Hani, uzun zamandır maviliğini kirlettiğimiz; sığınacak bir liman bırakmadığımız denizlerimizde.
‘Leyla’nın gözlerinde her şey boşluğa düşüyor. Dünyalar gözümüzün önünden silinip gidiyor. “Bir teselli ver Allah’ım” diyen feryatlar. Daha ‘Eylül’e veda edemeden ‘Leyla’ya dönüşüyoruz.
Kelimelerin sonuna ekleniyor: Gelecek Zaman (-ecek, -acak); Gereklilik Kipi (-meli, -malı).
Her gelecek zaman, kendini bir sonraki gelecek zamana ekliyor. Bu sebepten bir türlü gelmiyor gelecek zaman.
Meriç Nehri’nde boğulan çocuklara karşı duyarsızlığımız taşıyor bizleri ‘Eylül’den ‘Leyla’ya.. ya da dört duvar arasına hapsettiğimiz çocuklara karşı körlüğümüz.
Yanan hepimizdik ama nasılsa başkalarının yangınından neşeleniyorduk..
Hoyratça yaşıyoruz acılarımızı, duygularımızı.
Hepimizin kalbi çalışıyor ama duyguları eskimiş.
Hepimiz oradayken.. aynı anda hepimizin orada olmaması nasıl bir hissiyattır ki körlük ve sağırlığın başlangıcı olarak nitelendirilir?
Çok uzaklarda arıyoruz insanlığımızı. Oysa buz kesmiş yüreğine dokunsa; çözülecektir insanlığı.
Olmuyor;
Her defasında başkalarında arıyoruz kendimizi.
Bu nedenle kimi zaman ‘Eylül’ kimi zaman da ‘Leyla’ oluyoruz.
Bitmiyor.
Tam bu ‘son’ derken.. yine sondan başlıyoruz acıları yaşamaya.
Eylül’den Leyla’ya geçen bir acı
İnsanlığın düştüğü son kapı
Kınamaların yetmediği bir acı
Yüreklerden akan kan ve gözyaşı
Beşerin zulmünü bitirecek son kapı
Cehennemin narı
Bir yandan köpeğin ayaklarını kesen canavarlık
Öte yandan can çekişen insanlık
Köpeğin ayaklarına kadar inen zalimlik
Ve artık bir tufan bekleyebilirsin dünyalık.
