- Kılıçdaroğlu: MİT onun emrinde, bizim gizli kapaklı görüşmemiz varsa çıksın açıklasın - 29 Nisan 2023
- Demir Grup Sivasspor 1 – 3 Fenerbahçe.. - 29 Nisan 2023
- Yurt dışına kayıtlı seçmenler oy vermeye başladı.. - 29 Nisan 2023
HDP Eş Genel Başkanı Sezai Temelli, partisinin Meclis Grup toplantısında konuştu. “28 Şubat denilince ilk akla gelen postmodern darbe.” diyen Temelli, şunları söyledi:
“Belki de aklımızda kalan en önemli görüntü de sokaktaki tanklar. Hala tanklar sokaklarda, dün Sincan sokaklarında bugün Afrin’de. 97’de o tankların mağduru olanlar bugün o tanklardan medet umuyorlar. 1997’deki iklim o darbe mekaniği bugün başka vesileyle karşımıza çıkıyor. Sincan’daki tank görüntülerinin çok daha vahimi bugün Afrin’de. İktidar bugün, bu görüntülerden medet umuyor.
97’deki bu darbe sürecinin çok sayıda mağduru vardı. Bu darbeden dolayı işinden aşından olanlar, hapse düşenler oldu. En önemli mağduriyetlerden birini de üniversiteler yaşadı. Üniversiteler yönelik saldırılar çok ciddi boyutlara ulaştı. 12 Eylül’ü hatırlayanlar bilir, 12 Eylül’ün de ajandasında ilk sırayı üniversiteler alıyordu. YÖK denen üniversitelerin başına bela olan kurum hayata geçirildi. Her seferinde 12 Eylül’den sonra iktidara gelenler YÖK’ü kaldıracağız dediler, YÖK’ü pekiştirdiler. İktidarlar bunu yeğlediler ve YÖK düzenini sürdüregeldiler. 97’deki postmodern darbe de böyle yaptı, önce üniversitelere saldırdı. O gün üniversitelerde barış mücadelesini sürdürenler kararlı şekilde mücadelelerini sürdürdüler.
Özgürlük hepimiz içindi, demokrasi ve barış hepimiz içindi. Türban takan kadınlara karşı, Ergenekon akıllı bir rektör ‘ikna odaları’ kurdu. İnsanları türban takmaktan caydırmak için. O gün ‘türbana özgürlük’ diyerek yaşam hakkını ifade hakkını savunarak biz bu darbeci zihniyete karşı mücadele ettik. Özgür üniversite mücadelesiydi bu. Özerk demokratik üniversite mücadelesiydi, topyekün bütün emekçilerinin mücadelesiydi. Türbanıyla türbansızıyla yeter ki orada özgür fikirler bir araya gelsin, yeter ki özgür bilim yapılabilsin.
Bugün de üniversitelerde saldırılar sürüyor. O gün nasıl insanlar üniversitelerden uzaklaştırıldıysa bugün bu sayı binlere ulaştı. Hiçbir gerekçe gösterilmeden. En çok da büyük üniversitelerde yaşandı bu ihraçlar. Buna direnen rektörler görmedik. Tam tersine ihraç listeleri hazırlayan rektörler gördük. Çünkü rektörlerin seçimini içine sindiremeyen bir iktidar vardı o rektöre seçimi de neymiş deyip rektör atıyordu. Bir üniversite kıyımını bu OHAL döneminde de birlikte yaşadık. Sadece KHK ile ihraç edilenler değil soruşturma açılan binlerce akademisyen söz konusu. Hangi akademisyenler? Toplumun bilim hakkını, özgür bilimi savunan akademisyenler.
O akademisyenler şunu da savunuyor: Bir ülkede barış yoksa bilim de olmaz. Dolayısıyla da onlar aynı zamanda barışı da savunuyorlar. “Bu suça ortak olmayacağız” dediler, bunun da bedeli ceza oldu. Aynı kürsüde onur duyduğum Prof. Dr. İzzettin Önder’e hapis cezası verildi. Neden? Barışı savunduğu için. Bir bilim insanı savaşı mı savunacak? Bilimi toplum için yapanlar tabi ki barışı savunacak. O nasıl ki 97’de postmodern darbe döneminde özgürlükleri savunuyordu, bugün de barışı savunacaklar. Bu cezalar, bu iktidarı utanç hanesine yazılacaktır.
Üniversiteye yönelik müdahaleler bununla sınırlı değil. İktidar, üniversitelere kendi kadrolarını yerleştirme peşinde. Bir gecede nasıl rektörlük seçimi ortadan kaldırılmışsa bir anda 30 bine yakın yardımcı doçent özlük haklarını kaybetti. Cumhurbaşkanı soruyor: Allah aşkına bu yardımcı doçentlik nedir demiş. Sen anlamazsın tabi bunu, sende daha diploma bile yok. Oysa yardımcı doçentler üniversitenin belki de en önemli yükünü taşır. Ne olmuştur, ortada devasa bir sorun daha vardır. Bu iktidarın kapısını sorunumuz var çöz diye çalarsanız o sorun daha da büyüyecektir.
Bir başka 28 Şubat fotoğrafı da Dolmabahçe Mutabakatıdır. Tam da bu fotoğrafa itirazdır Dolmabahçe Mutabakatı. Yani darbe mekaniğine karşı toplumun bir arada yaşayacağı demokratik cumhuriyet özlemiyle oluşmuş bir demokratik mutabakattır. Burada dile getirilen taleplere baktığımızda, emekten kadına, doğaya, toplumun tüm kesimlerine eşitlik ve özgürlük vaat ettiğini görürsünüz. Yol gösteren bir 10 maddedir.
Bu maddeler üzerinden hareket etmek ki Dolmabahçe Mutabakatı 2015’tedir, o yıla gelene kadar süren bir kaç yılda tüm toplumda yükselen bir umut vardır. Bir beklenti vardır, barış umudu vardır, dolayısıyla Dolmabahçe Mutabakatı ortak vatanda demokratik cumhuriyet için büyük fırsattır. Mutabakat reddedilmiş, masa dağıtılmış, tecrit başlamıştır. 7 Haziran sonuçlarını içine sindiremeyen iktidar savaş siyasetiyle bugünkü tabloyu yaratmıştır. Gündem mühendisleri hafıza temizleme merkezi gibi çalışıyorlar. Her şeyi unutturmaya çalışıyorlar, bugünkü siyasetin ortaya çıkardığı olanaklardan yaralanarak iktidarlarını pekiştirmeye çalışıyorlar.
Oysa yine o günlere dair bir hafıza tazeleme; tam da o günlerde 20-25 Şubat tarihleri arasında Sayın Salih Müslim İstanbul’da. 22 Şubat’ta Süleyman Şah Türbesinin taşınma hikayesi var. Bugün iktidar Salih Müslim’i Çekya’dan istedik diyor. Gündem mühendisleri, sanki Interpol’de böyle bir kayıt varmış gibi, gündemi bulandırarak cambaza bak taktiğiyle günü kurtarmaya çalışıyorlar. Oysa Salih Müslim, tıpkı Türkiye’deki barış sürecine katkı sunduğu gibi Suriye’de barış olması için de çalışmalarını sürdürüyor. Tüm halklarımızı, toplumun tüm kesimlerini hafıza silicilere karşı hafızalarından aldıkları birikimle iktidarın riyakarlıklarını, ikiyüzlülüklerini açığa çıkarmaya davet ediyoruz.
Bütün bu hikaye bize yine tanklara getirdi. Yani Afrin savaşına. Bu savaş siyasetinin yarattığı topyekün bir toplumsal maliyettir. Bu savaşın etkisi Türkiye’nin her yerindedir. Her gece televizyon ekranlarında öyle bir Afrin’den bahsediliyor ki sanırsınız ki Afrika. Oysa ufacık bir ilçe. Koskaca Afrika ile savaşılıyor, ufacık bir ilçe Afrin. Sığınanlarla nüfusu 350-400 bin arasında. Başbakan diyor ki “350 bin Afrinli’yi Afrin’e geri göndereceğiz” Afrinli Afrin’den çıkmamış ki, sen kimi göndereceksin?
Dolayısıyla halkın gözünün içine baka baka yalan söylüyorlar. Çünkü savaş siyasetine ihtiyaç duyuyorlar. Afrin küçük bir ilçe NATO’nun ikinci büyük ordusu 40 gündür televizyon ekranlarında, haberciler genel kurmay harekat dairesi uzmanı gibi hiçbir sivilin ölmediğini anlatıyorlar. Oysa savaşta siviller ölür. Afrin’de de siviller ölüyor, çocuklar ölüyor. BM kararının sadece Doğu Guta’da değil Suriye’nin her yerinde uygulanmasını ve Afrin’de ateşkes koşullarına bir an önce uyulmasını istiyoruz.
Bu bir aylık sürenin çözüm konusunda adım atılacak bir fırsata dönmesini istiyoruz. Bu konuda da Türkiye’yi sorumluluk almaya çağırıyoruz. Çünkü Suriye’nin durumunda Türkiye’nin sorumluluğu vardır, bunun müsebbibidir. Stratejik derinlik diye başladığınız süreç Suriye’yi içinden çıkılamaz bir hale taşımıştır. Bunu durduracak olan bizleriz. Yani Suriye’de, dünyanın her yerinde savaşa karşı çıkanlar, bunu durdurabiliriz. BM kararı acilen uygulanmalıdır. Sivil ölümlerini durdurmak çocuk ölümlerini durdurmak bizlerin sorumluluğu bu konuda inisiyatif alacağız. Bu savaşın bedelini halkları ödüyor. Afrinliler ödüyor. Afrinli Kürtler, Süryaniler, Türkmenler ödüyor. Ölüm güzellemesini yapanlara karşı biz, yaşamı savunmaya devam etmeliyiz.
Çocuklar kendilerini koruyamayacak durumdalar ama çocuklar savaşta ölmesin demek bir yana, çocukları istismar eden bir zihniyetle karşı karşıyayız. Mitingdeki o sahneyi birlikte izledik. 5 yaşında bir çocuğa asker kıyafeti giydirmişsiniz. Toplumu militarize etme ruhunu çocuğa kadar taşımışsınız. Çocuğun cebindeki bayrağı görünce de şehit olunca o bayrağı üzerine örtmesini söylüyorsunuz. Çocuk ağlıyor, millet gaza gelmiş, memleketinde bir kişi almış 8 yaşındaki çocuklarını askerlik şubesine götürüyor. Böyle meczupların yaşadığı bir ülke işte. Biz çocuklar yaşasın diye siyaset yapıyoruz, birileri de neredeyse o yaştaki çocukları cepheye sürecek. Allah herkese sıralı ölüm versin.
Çocuk istismarı. Meclis’te bu konuşuluyor, çocuk istismarı her yerde 16 binden 14 bine düşmüş. Bunu o kadar küçümseyerek söyküyor ki, onun için herşey sayı. Bunu başarı olarak söylüyor. TUİK’e soruyor geçen sene kaçtı, 16 bin. Bu sene kaç, 14 bin. Aa, düşmüş iyi. Ciddi bir ahlaki sorundur. Dolayısıyla onun yaratmış olduğu etki sadece o çocuk ve ailesi üzerinde değil. Toplum üzerinde yarattığı tahribatın ne denli ciddi olduğunun farkında olmayan hükümet göz boyama amacıyla kimyasal hadım projelerini öne sürüyor.
Oysa çocukların kendilerini koruyabilecekleri çocuk koruma programları, bu suçun önlenmesini sağlayacak politikalar uygulanmalı. Aslında o 4-4-4 eğitim sisteminin yansımalarını görüyoruz. Hala yasa 12 yaş sınırı koyuyor. İlk 4’ü okuduktan sonra o çocuklar sadece cinsel anlamda değil yaşamın her alanında istismar edildiler. Çocuk işçiliği arttı, çocuklar öldü. Çocuk yaşta evlendirmeler arttı. Çocuk istismarı diye hala 12 yaş sınırı getiriyorlar şeri hükümlerle. Neden 18 yaş değil de 12 yaş? Neden 4-4-4 gibi parçalanmış bir eğitim sistemi?
Seçim yasası ittifak yasası önümüze geldi. Yasanın gerekçesi şöyle bir cümle ile başlıyor: Özgürlükçü ve çoğulcu demokratik rejimler özgür eşit ve dürüst şekilde yapılan seçimlere dayanmaktadır.” Ne yapalım da bu tezi çürütelim. Ne yapalım da ülkenin özgürlükçü, demokratik, çoğulcu bir rejime geçmesini engelleyelim.” Bunların cevabı, Meclisteki 26 maddelik seçim yasası taslağında saklıdır.
Referandumda ortaya çıkmış ne kadar şaibe, hile varsa bütün bunlara yasal zemin hazırlanmaktadır. Şaibeli bir seçimin meşruiyeti nasıl sağlanır üzerinden bir seçim yasası ile karşı karşıyayız. Bu yasayı kimse savunamıyor. Dolaylı bir savunma halleri var. Diyorlar ki “temsilde adalet, yönetimde istikrar.” Bu söylem, Türkiye’nin 12 Eylül’den bu yana demokratik yaşamın ilerlemesini en önemli engellerinden biri oldu. Yönetimde istikrar her zaman için öncelikli oldu. Türkiye tarihinin temsilde adalet açısından en başarılı seçimi 1965 seçimidir ve yöntem mili baki sistemidir. 71 darbesi bu açılıma karşı gerçekleşmiştir.
Bugün de OHAL darbesi, olası demokratik ilerleyişim önündeki bir darbe zihniyetidir. Peki temsildeki adaleti nasıl saplayabilirsiniz denildiğinde bakın, yöntem şu; barajı geçme olasılığı olmayan, yüzde 5’in altında oy alma olasılığı yüksek olan bir parti ile ittifak yapıyor onun için baraj sorununu ortadan kaldırıyorsunuz. O parti için temsilde adaleti sağlamış oluyorsunuz. İttifak yapmayanlar, barajı geçmek zorunda.”
