Tataristanlı Aslan Tatar

———–xxx————-

18 yıldan sonra ülkeme gitmeye hak kazandım. Bu hakkı da Alman vatandaşı olmayla elde ettim. Ülkemin bağımsızlığı, halkımın özgürlüğü için mücadele ederken, egemen Türk Devleti nezdinde ‘’Suç’’ işlemiş, 6 idamla yargılanmış ve safi olarak 11 yıl tutsak edilmiştim.

Bir ara geçişte bırakılmış ve kendimi –çok farklı nedenlerle- yurtdışı Almanya’ya atmıştım. 18 yıl içinde zar zor Alman vatandaşı olmuş ve ülkem ve Türkiye’ye gitmeye hak elde etmiştim.

Lakin korkuyordum.

Ya yine ‘’Buyur gel yat’’ derlerse…

Peki bana kim sahip çıkacak korkusu yaşarken, en sonunda ‘’Ya herro ya merro’’ dedim ve gitmek için bir strateji uyguladım.

Parça parça, deplasmanlı giriş yapacaktım.

İlk evvelinde şehr-i İstanbul’a…

Çünkü bana göre İstanbul normal bir şehir değil, bir ülkeydi adeta. Oradan gelmiştim. Orada dostlarım vardı. İstanbulistan kanunları biraz daha yumuşaktı.

Sonra İzmir, Ankara ve en sonunda da Diyarbekir’e gittim.

X

Ankara’daydım.

Yanımda can dostum Adil vardı.

Adil’le Ankara’nın bir lokantasında ev yemekleri yiyoruz.

Yanımıza uzun boylu, esmer ve pala bıyıklı bir genç yanaştı. Belli ki Adiloş ile tanışıyorlardı. Ben biraz turist takıldım. Adil gelen vatandaşı;

-Mamosta bu benim hemşerim Aslan Tatar. Şırnaklı, dedi. Beni tam tanıtacakken,

-Memnun oldum ben de Kırşehir Çiçekdağlı Mehmed Rûken, dedim. 

Adil hayret etti ama bozuntuya vermedi. Ben Aslan Tatar’a sordum.

-Demek Tatarlardansın. Ne iş yaparsın? Tatarlardan Hurişit ve Kumru’yu tanır mısın? Dedim.

Aslan bu isimleri duyunca sevindi. 

-Sen nerden tanıyorsun. Hurşit dayım, Kumru Tatar benim teyzem olur.

-Tanırım hem de çok iyi tanırım. Onların damadı Şükrü Gülmüş benim samimi arkadaşım ve okul arkadaşım.

Ve söyleşmeye başladık.

Aslan Ankara’ya siyasi bir arayış ve halka hizmet için geldiğini falan filan anlatmaya başladı. Karşılıklı konuşuyoruz. Adil de hayretle bizi dinliyor.

X

Aslan Tatar bey gitti.

Malum yoğun siyasal işleri var. Halk adamı ve hizmet adamı.

Adil’le baş başa kaldık.

‘’Adil, sen benim Tatarların damadı olduğumu bilirsin sanırım. Madem Aslan gitti o zaman bak dinle beni.

Benim valide hatun. Yani Haci Kumru Tatar, Ali Han Tatar’ın bacısı. 

Hikayesi uzun ve hazindir.

Ömer adında bir geçle sevdalanırlar.

Ama genç içki içtiği için Kumru’u ona vermiyorlar. Ve Kumru’yu Diyarbakır’da Hurşit Bey’in yanına veriyorlar. Benim kayın peter Batmanlı ve zengin biri. Kumru daha 18, 19 yaşlarında Hurşit Kumru’yu bu Batman’lıya veriyor ve Kumru Batman’a kuma gidiyor. İşte ben bu Haci Kumru’nın kızı Xecê ile evliyim.

Yani hem Batmanlıların hem de Şırnaklıların damadıyım’’ dedim.

Adil gevrek gevrek güldü.

-Vala mamosta belin sağlam. Batmanlılar ve Şırnaklıların damadı olmak kimseye nasip olmaz.

-Dur bu Hurşit Tatar’la tanışmamız ve kavgamızı da anlatayım.

Evlendim. Haci ana; ‘’Yürüyün Diyarbakır’da abim Hurşit’lere gidiyoruz’’ dedi.

Emir emirdir. Hele de emir Haci Kumru’dansa uymamazlık olur mu?

Diyarbakır’a gittik. Hurşitlerdeyiz. Hurşit bey tam bir Tatar ve Ağa. Salonda başının üstünde Atatürk ve sakallı bir adam fotoğrafı var. Ben Atatürk’ü hemen tanıdım. Ama yanındakini merak ettim.

-Hurşit amaca bu Atatürk’ün yanındaki hain kim? Dedim.

Hurşit önce anlamadı. Sonra fotoya baktı.

-O mu? O benim dedem.

-Ha demek deden Atatürk zamanından beri Mustafa Kemalci ve milli hain!

Haci ana dürtüyor, mürtüyor, örtüyor ama olmuyor. Biz Hurşit Ağa ile kapıştık. Ve ben kalkıp evden ayrıldım.

Benden sonra Hurşit ağa Haci Kumru’ya,

‘’Bizim bir Kürdçü damat vardı. Bunu nerden buldun? Bu hem Kürdçü hem de Komünist. Baksan dedeme hain diyor. Bir daha evime gelmesin’’ diyor.

Zaten ben rest çekip gitmiştim.

Bu Hurşit ağayı son görüşümdü.

Ama bir küçüğü Said Tatar vardı. O samimi dürüst ve yurtseverdi. Lakin Tatarlar ezelden beri Mustafa Kemalci ve işbirlikçiydi. Bu gelenek Ali Han Tatar’dan beri var.

-Şimdi sen anlat Adil,bu Tatarlar nerden Tatar oldu ve ne zamandan beri Mustafa Kemalci ve işbirlikçi oldular.

Oysal ben Şêx Abdurrahim’in kitabı Yakılan Şêx’i hazırlaren, şu anda ismini unuttuğum bir tarihçi:

‘’Eğer Şırnak beyleri Şêx Said’i desteklemiş olsalardı hareket yenilmezdi. Şêx Said Hareketinin yenilgisinin nedenlerinden biri de –özellikle Şırnak beylerinin- destek sunmamasıdır, diyordu.

Adil yurtsever, temiz bir insandı. Ancak mahalli bilgilerin dışında tarihsel arka plan bilgilerinden yoksundu.

Aslında bize gerekli olan şu:

Başta Şırnak’ta Tatarlar olmak üzere Kuzey Kürdistan’da aşiret, şêx, bey ve yerel güçlerin işgalci ve sömürgecilerle bağları ve işbirlikleridir. Bunun bilinmesi ve bu olumsuz nedenlerin ortadan kaldırılması gerekir.

Şırnak demek biraz Tatarlar, demektir.

Bu konuda temel yanlış, hata ve suç da Kürdlerden ÖCALAN Abdullah’ın PKK’sı ve bu yerel güçleri düşman saflarına itme hareketidir.

Kuzey Kürdistan’da aşiretler her zaman, Sarı, Yeşil ve Kırmızı renklerle işaretlenmiştir. Devlet bunları kendisine göre bir tasnife tabi tutmuştur.

Ulusal Kurtuluş ve Bağımsızlık Mücadelesi iddiasıyla ortaya çıkmış bir hareketin bunları bilmesi ve Feodalleri hedef değil, engel görmesi ve ulusal kurtuluşçu bir cephe esprisiyle yanına alması gerekirdi.

Eğer bugün Tatar’la TC devleti sömürgeci ve faşist egemenleriyle kol kola ise biraz da PKK-KCK ve HDP siyasetini sorgulamak gerekir.

Her Kürdistan bölgesinde bir Tatar Aşireti var.

Ve bu aşiret gücüyle TC devleti Kuzey Kürdistan’da vücut buluyor.

Yoksa Zafer Partisi gibi MHP’yi bile sollayan Ümit Özdağ’ın Şırnak’ta ne işi var.

Tatarların bu burumu; Kuzey Kürdistan’daki siyasetin pespayeliğinin bir fotoğrafıdır.

İkidarı ve muhalefetiyle Kuzey Kürd halkı bir felakete götürülüyor.

Ankara ve TBMM’ni umut görenler bunun için koşanlar suçludur. Tez elden:

Kürdistanın bir Köyünde Muhtar olmak, Ankara TBMM’inde cumhur olmaktan iyidir, demediğimiz, diyemediğimiz sürece Tatarları tukaka etmek bizi kurtarmayacaktır.

Binmişiz bir alamete, gidiyoruz felakete.

Ankara selamet değil, felakettir.

Size güle güle. Gidişiniz olsun, dönüşünüz olmasın.

İnşallahhhh…

11Nisan 2023