Başımızın Belâsı Duygular

• About
• Latest Posts

Aysun Saygı Köknar

📧 iletisim@ocakmedya.com

Latest posts by Aysun Saygı Köknar (see all)

• Şimdi Kısa Bir Ara! - 30 Nisan 2023
• Hayat her zaman bayram olmuyor! - 21 Nisan 2023
• Bu seçimde de kadının adı yok - 14 Nisan 2023

Araştırmalar duygularımızı isimlendirmenin sinir sistemimiz üzerinde olumlu bir etkisi olduğunu söylüyor. Çocukluktan itibaren benliğimize uygulanan telkin ve öğretilerle çoğunluğumuz duygularımızı anlamlandırabilecek zihnî bir yapıya sahip olamıyoruz. Böylelikle önemsenmeyen, acemice ifade edilip, ustaca geçiştirilen duygularımızın bir süre sonra başımıza belâ olması işten bile değil.

Aslında duyguları kaliteli bir şekilde ustaca ifade edebilmek ciddi bir iş ve bu iş için tıkır tıkır işleyen bir zihin gerekli. İfade etmek istemediğimiz veyahut edemediğimiz duygularımız birike birike hayatımızın tamamını oluşturuyor, sevgili okuyucularım.

Çocukken en sevdiğim şeylerden biri, otobüse bindiğimde geçip gittiğim yollar, sokaklar veya duraklarda rastladığım insanların yüzlerindeki mimikleri, vücutlarının o an bulunduğu ruh halini çözmeye çalışmak, doğanın an be an değişen güzelliğini yudumlamaktı. Sırf eğlencelik olsun diye yaptığım şeyle; aslında bilmeden kendimi iletişimin en önemli kriterine göre eğitmişim. Çünkü uzmanlar son yıllarda sözlü olmayan davranışların kişinin içinde bulunduğu ruh halini kelimelerden daha net bir şekilde yansıttığını bas bas bağırıyorlar. Belki deneyimlemiş olabilirsiniz psikologlara başvurduğunuzda öncelikle sizi uzun uzun dinler; aralara serpiştirdikleri kısa kısa müdahalelerle sizi, size keşfettirirler.

Ataerkil bir toplum düzeni, devletin dayatmaları, aile, üzerine bir de kaymağı olsun mahalle baskısıyla kişiler benimsemedikleri hâlde saygı duymaya, yok saymaya, sineye çekmeye mecbur hâle getiriliyor. Bebeklikten itibaren kırpıla kırpıla kendine ait bir fikir, düşünce bile geliştirememeye sonuç olarak başına her gelene eyvallah demeye mecbur bırakılıyorlar. Küçükken duyguları traşlanıp, köreltilen birey (buna itiraz edip geminden kurtulamazsa) zaten muhteşem varlığını özgürce sergileyemeyerek yaşamdan minimum zevk alan, sabah kalkıp robot gibi okuluna, işine giden robot gibi dönen bir makineye dönüşüyor. Durum böyle iken tabii ki kendimizi özgün bir şekilde ortaya koyamayıp ezberci, kopyacı ve kolaycılığa kaçmış oluyoruz. Bu sözlerimle sakın kendimi bu işten ayrı tuttuğum zannedilmesin. Bendeniz de bu toplumun bir parçasıyım ve çoğunlukla ona göre davranmaktayım.

Özgürce düşünmesi yasaklanmış duyguları çalınmış artık hissedemeyen bu kitle; edebiyat, sanat, spor ve felsefi anlamda tam bir kuruyup kalma hâliyle karşı karşıya kalıyor. Bir de buna Yenidünya’da kendine yer edinmeye çalışırken deneyimlediği düş kırıklıklarını eklerseniz iş daha da çetrefil bir hâle dönüşüyor. Şahıs, varlığıyla etrafına saçabileceği ışığı ve karşılığında mutluluk içinde bir yaşama sahip olma beklentisini asgari seviyeye çekmiş oluyor. Hatta kişi kritik pozisyonlarda akıl sağlığını korumak için karşılaştığı zorluklarla arasına bir duvar örüp, duygularından tamamen soyutlanmaya başlıyor. Çünkü insan, duygularından ne kadar uzaklaşırsa yaşam o kadar katlanılır gelmeye başlıyor. Bir süre önce sosyal medyada ölüm döşeğindeki hastalarla selfie çeken hemşire örneğinde olduğu gibi.Yine haberlere konu olan bir insan müsveddesinde tezahür edildiği üzre, kız arkadaşıyla yemek yerken muhabbetini bölen başkasının veledini! (beraber olduğu kadının çocuğu) oyun odasında enikonu pataklamasıyla sonuçlanabiliyor. Çünkü kişi, o sırada öfkelendiğinin bile farkında değildir. Olsa bile yıllarca yadsınan duygularını kontrol edememektedir. Şüphesiz kişi yaşadığı hâlin ayırdına vardığında kontrolünü daha kolay elde tutabiliyor. Mumla arıyoruz artık kendini böyle, güzellikle ifade edebilenleri.

Günlük yaşamda öyle kişilerle karşılaşıyoruz ki kadın o gün kocasıyla kavga etmiş, dağılmış durumda olduğu her hâlinden belli çıkmış şöyle bir nefes alayım demiş mesela. Tabii büyük şehirlerde yeşil alan bırakmadıkları için atmış kendini hemen bir AVM’ye. Allaah o hafta bir de Fashion Week haftası olsun. Hatun kişi uykusu gelip hiç durmadan zırıldayan bebeğinin bebek arabasını ittire kaktıra ilerler. (umru değil çünkü o çok kızgın ve hırsını kredi kartından çıkarmak üzere) Ne orada çalışan cana, ne mala saygısı olmayan avam takımının talan ettiği mağazadan bizimki de üç parça seçip denemek için kabinlerin önündeki sıraya girer. Ardından denediklerini fütursuzca yere fırlatıp, bize de kayışlaşan suratını büze büze gözlerini belerte belerte o bembeyaz ceketin üzerinden Vakko eşarbını savura savura geçer, gider. (bu acayip tavra inanılmaz sinirlenip arkasından bağıra bağıra söylenmiş ve milletin aaa ne var ki bakışlarını üzerime çekmiştim. neyse konuyu dağıtmayalım) Oysa; canlarım ciğerlerim bu kadıncağız içinden taşan duygularını canını sıkan kişiye ifade etseydi yahut en azından kendi farkında olabilseydi bu resmi sergiyebilir miydi sizce. Hiç sanmam. Bu hipotezimi isterseniz ayrılmak istediği için karısını bıçaklayan vahşiye, patronuna kızıp ses etmeyip evde karısını döven mendebur eşe, sigara içemezsiniz dedi diye minibüsçüyü kum torbasına çeviren nobranın portresine monte edin. İfade edilmeyen duygular, saçma sapan bir şekilde dışarı fışkırırlar işte böyle.

Son olarak duygusal dünyasını yalıtmış her insanın, başının fena halde dertte olduğunun altını kalın kalın çizmek istiyorum arkadaşlar. İncitmekten, incinmekten korkmadan, izzet şeref meselesi yapmadan, kaş yapayım derken göz çıkarmadan, karşımızdakine artık usanç yaşatmadan konuşalım, dinleşelim, anlaşalım. Bir olalım birlik olalım (n’oldu be gene vatan millet sakaryaya bağladım. an ga ra an ga ra çık aradan) arkadaşlar diyor ve radyomun düğmesini çevirip odamı Elvis’in kadife sesiyle dolduruyorum. Love me tender…love me sweet…